Rosalía de Castro
Amancio Prada
Corre o vento, o río pasa. Corren nubes, nubes corren camiño da miña casa. Miña casa, meu abrigo, vanse todos, eu me quedo sin compaña nin amigo. Eu me quedo contemprando as laradas das casiñas por quen vivo sospirando. Ven a noite..., morre o día, as campanas tocan lonxe o tocar do “Ave María”. Elas tocan pra que rece; eu non rezo que os saloucos afogándome parece que por mín tén que rezar. Campanas de Bastabales, cando vos oio tocar, mórrome de soidades.